«Հողերը հետ կտանք, երբ մեր զոհված տղերքին ողջ հետ վերադարձնեք»
«Ալիև՛, որ եկել հող ես ուզում մեզնից, Լաչինն ես ուզում ու Աղդամը, բա դու կարա՞ս դրա տեղը մեր զոհված տղեքին մեզ վերադարձնես», -ասում է 77-ամյա Բորիկ պապն ու աչքերը թրջվում են:
Ստեփանակերտցի Բորիկ Փիրումյանից պատերազմը խլել է արդեն չորս հարազատի կյանք, հիմա մեծ տղան է Աղդամում՝ առաջնագծում. «Տղաս 72 թիվ ա, երկու անգամ արդեն մասնակցել է կռիվներին, հիմա էլ ամսի երկուսից այնտեղ է: Տղաս էլ երկու երեխա ունի»:
Զինծառայողի հայրն ասում է, որ այս հարցը դեռ առաջ է գնալու, տեսնենք, թե ոնց կեզրափակեն, բայց հող վերադարձնելն ուղղակի անհնար է, ամեն միլիմետր հող մերոնց արյունով է պահվել. «Եթե հակառակորդը հողեր վերցրած լիներ, հետ կտա՞ր. ոչ մի դեպքում չէր տա, բա մենք ինչի՞ տանք: Մենք էդ հողի համար կռիվ ենք տվել, էսօր էլ մեկը զոհվել ա, էդ տղեն էլ ընտանիք ուներ, ծնողներ ուներ, ինքն էլ էր ապրել ուզում, իր ծնողին ի՞նչ եք ասելու»:
Բորիկ պապը մեզ ցույց տվեց իր կտրած մատները. փայտահատ է, բայց կտրված մատներով անգամ, ինչպես ինքն է ասում, ճանկռում է հողը, որ մի բարիք ստեղծի իր թոռների համար. «Ուզում եմ՝ իմ թոռները նորմալ ապրեն, որ իրենք էլ չտեսնեն պատերազմ, բայց ո՞վա ինչ անում: Տղես դիրքերում ա, ասում ա, եթե հարձակում լինի զենքերը չեն հերիքի, բա զենք ինչի՞ չեն տանում տալիս»:
Կինս հիվանդ է, ասում եմ ՝ արի գնանք Երևան բուժվի, ասում է չէ, ես չեմ գա, եթե անգամ կռիվ էլ լինի, չեմ գա, սպանո՞ւմ են՝ թող ստեղ սպանեն, մեր հողն ինչի ուրիշին թողենք, թուրքն ինչացուա, որ հող տանք,- հպարտությամբ պատմում է նա:
Մեր զրույցի ընթացքում նրա թոռնիկն էլ մյուս երեխաների հետ բակում խաղում էր, իսկ խաղն էլ կռիվ էր հակառակորդի դեմ՝ գնում էին թուրքին սպանելու:
Լիլիթ Շաբոյան
Ստեփանակերտ
