Բլոգ. Սերյոժան երեխա էր, որն ամեն գնով ապրեց 7 օր
Սերյոժա Ավետիսյանին հուղարկավորեցին։ Սգում էին բոլորը։ Սակայն պետությունը մասնակից չէր դրան։ Մի վերջին անգամ փորձենք հասկանալ՝ ինչո՞ւ Սերժ Սարգսյանը կամ կառավարությունը Հայաստանում այդպես էլ սգո օր չհայտարարեցին։ Գոնե ունեի՞ն մի պատճառ, որի համար արժեր դա չանել։ Չգիտեմ։ Բայց հասկացա՞ն, որ դրանով արժեզրկեցին անկախ Հայաստանի պատմության մեջ մինչ այս հայտարարված բոլոր պետական սուգերը, ավելին, մեզ թշնամացրին դրանց հետ, մեզանով հաշմեցին մինչ այս մահացած պետական մյուս գործիչների հիշատակը, որովհետեւ ցույց տվեցին, որ սովորական քաղաքացին, սովորական Ավետիսյանները պետության մասին չեն։ Դուք ի՞նչ արեցիք, տղերք։ Մենք ի վերջո ովքե՞ր էինք, մենք էինք, չէ, ձեր՝ այսինքն, պետական նշանակության բոլոր հանգուցյալների, եւ մեր, այսինքն, Ավետիսյան հանգուցյալների այս ժողովուրդը։ Դուք մարդկանց պառակտեցիք սգի մեջ, որովհետեւ չէիք ուզում ձեր «թշնամուն»՝ ժողովրդին տեսնել համախումբ։ Ձեզ այս երեխայի՝ Սերյոժայի, արժանիքնե՞ր ն էին պետք պետական սուգի համար, ձեզ կենսագրությու՞ն էր պետք։ Դուք իսկապե՞ս լրիվ առողջ գլխով մտածել եք, որ 6 ամսական էդ երեխան այս պետության առջեւ ոչ մի արժանիք չունի, որոնք արժեր թվել նրա կենսագրության մեջ։ Լսեք, մենք չենք սգում նրա չդրսեւորված արժանիքները, այն, որ, ի վերջո, նա այլեւս չի իրացնելու պետության առջեւ իր ծառայությունները, որ ապագա զինվոր կորցրեցինք։ Մենք սգում ենք նրա տառապանքը, սգում ենք այդ տառապանքի մեջ պետության իսպառ բացակայությունը։ Այդ դուք նրա առջեւ արժանիքներ չունեք եւ ոչ թե ինքը՝ ձեր, կամ այս պետության առջեւ։ Սգո օր հայտարարելու համար ձեզ չբավարարեց նրա գոյությունը, որովհետեւ մատը մատին չեք խփել, որ նա ծնվի։ Բայց նրա մահը, ի սեր Աստծո, նրա մահը։ Երկրորդ այդպիսի մահ տեսած կա՞ք՝ ասում է՝ ավտոմատս չկրակեց, դրեցի սվինով փրթեցի։ Դուք այդ անօգնական 4 ժամվա տառապանքների ոչ մի վայրկյանի մեջ չկա՞ք։ Սերյոժային պատկերացրեք՝ սպանված մայր, կրծքին արնաթաթախ բալիկը, որը դեռ ապրել չգիտի։ Ձեզ բավական չէ՞ր, որ ամբողջ մարդկության պատմությունից ի վեր ունեցած բոլոր արժանիքներն են նահանջում այս երեխայի մահվան եղանակի մեջ։ Դուք պետք է պետական սուգ հայտարարեիք թեկուզ այն պատճառով, որ երբ նրան փրթում էին, դուք անպատմելի խաղաղ քնած էիք եւ էլի եք քնելու։ Ընդ որում ՝վտանգի առջեւ առավել պաշտպանված։ Դուք այս ամենի մասին չէիք մտածել, հասկացանք, բայց ձեր կողքին մեկը չկա՞ր, որ ձեզ հուշեր։ Դուք նույնիսկ արդարանալ չգիտեք, մեկն ասում է՝ մենք սգո մշակույթ չունենք, մյուսն ասում է՝ երեւույթը քաղաքական նշանակություն չունի։ Լավ է, որ չի ասել, թե հանգուցյալները քաղաքական դեմք չէին։ Բայց հանգուցյալը մենք էինք, ընկերներ։ Էդ որ աշխարհի բոլոր կողմերում բղավում են՝ ես եմ Հրանտ Դինքը, ես եմ Շառլի Էդբոն, հենց դա են ասում. Ոչ միայն սուր են ճոճում մարդասպանի դեմ, ոչ թե վստահեցնում են, որ ապրում են, կան եւ հանցագործները չեն հաղթի, այլեւ ասում են, որ իրենցից էլ պակասեց Դինքի, Շառլի Էդբոյի աշխատակիցների մահով, իրենք էլ պակասեցին։ Մարդիկ իրենց հաշմությունն են բղավում։ Ձեր արդարացումներն, ինչպես ռուսներն են ասում, видел в гробу։ Սերյոժան երեխա էր, որն ամեն գնով ապրեց 7 օր։ Այդ ընթացքում շարքային հայը, շարքային մարդը միայն սեր էր, աղոթք էր ոտքից գլուխ (ոչ աստվածաբանական իմաստով, այլ պարզ, հենց որպես անզորության հետ տրվող կռիվ)։ Սա արժանիք չէ՞։ Դեռ խելքը գլխին չապրած երեխան ազգ է ծնում։ Ձեզ է պատճառաբանում, մարդիկ ձեր հանցանքները թողած իրենց սերն են նորոգում, իրենց մարդկայնությունը։ Յոթ օր Հայաստանում անառողջ չարություն չկար։ Դուք էս մասշտաբի քանի՞ ողբերգություն գիտեք, որ այս մեկը պետական սգի չձգեց։ Ուրեմն այսուհետեւ քանի՞ գրոշ կարժենա որեւէ պետական գործչի հետ պատահելիքը, եթե այդ երեխայի՝ մեր պատմության մեջ ամենաարցունքաբեր մահը, նրա ընտանիքի Գողգոթան համազգային սգի թեմա չեն։ Լսեք, ձեզ ի վերջո ի՞նչ են ասել, անկեղծ եղեք, ո՞վ է ձեզ ուղղորդել տեղի ունեցածին ինստիտուցիոնալ նշանակությունից հեռու պահել։ Համաձայն եմ, «այս աշխարհի իշխանի» ստրուկն եք, ինքը չի ներում այսպիսի ողբերգություններին տրված նշանակությունը։ Բայց մենք նրա ծառան չենք, քանի դեռ մեր դժբախտությունը դուք եք։ Միգուցե ձեր համար այդպես էլ պարզ չէր, թե ինչու՞ ենք ողբում այս մեկ երեխայի մահը եւ սգի օր պահանջում ու նույնը չենք անում հարյուրավոր այլ երեխաների դեպքում, որոնք մահանում են տարբեր հիվանդությունների՞ց կամ տարբեր առիթներով։ Կա դրա պատասխանը։ Նախ բոլորը հույս ունեին։ Երկրորդ, զոհերից ոչ մեկը հիվանդ չէր, երրորդ, բոլոր մանրամասներով՝ իր փափլիկ տոտիկներով, շնչող փորիկով, սիրունիկ դեմքով Սերյոժային բոլոր լրատվամիջոցները դարձրեցին մերը։ Մենք միացանք նրան։ Ու կորցրեցինք, չորրորդ, գազանությունը, որով Սերյոժան ապրեց 7 օր ու մահացավ։ Մենք հո գիտենք, որ հայտարարված սուգը մեզ ավելի պաշտպանված չէր դարձնելու։ Եվ ոչ էլ հայտարարված սգի շրանակներում էինք սգալու։ Մեծ հաշվով, Աստված ձեր հետ, դուք ավելի կարիք ունեք Աստծո։ Գոնե հրաժարական տալուց կամ պաշտոնից հեռանալուց հետո կարդացեք «Կարամազով եղբայրները»։ Մենք պարզապես ուզում էինք այսօր աշխարհի հետ հարաբերվել այնպես, ինչպես հարաբերվում ենք ամեն տարի ապրիլի 24-ին։ Աշխարհը հո գիտի՞, թե այդ օրն ինչպես խոսի մեր հետ։ Մենք ուզում էինք, որ դուք պետություն լինեք։ Իսկ դուք ի՞նչ էիք կարծում։ Մհեր Արշակյան Ա1+ blog
