Բացել լրահոսը Փակել լրահոսը
A A

«27»-Ի ԱՀԱԲԵԿԻՉՆԵՐԸ ՀՈՒՍՈՎ ԵՆ ԱԶԱՏՎԵԼ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՈՐՈՇՄԱՄԲ

Քաղաքականություն

էԴԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ. «Մեզ քաղաքական որոշումով դատել են, քաղաքական որոշումով էլ ազատելու են»:

«Հոկտեմբերի 27-ի» գործով դատապարտյալները ԱԺ-ում տեղի ունեցած ահաբեկչությունից 7 տարի անց անգամ չեն զղջում իրենց արարքի համար: Եվ սա այն պարագայում, երբ նրանց շնորհիվ 1999 թ. հոկտեմբերի 27-ը Հայաստանի ժամանակակից պատմության մեջ թվագրվում է սեւով: Ժամը 17-ի մոտ հինգ զինված անձինք` Նաիրի Հունանյանի գլխավորությամբ, ներխուժեցին Աժ նիստերի դահլիճ ու գնդակահարեցին ԱԺ նախագահ Կարեն Դեմիրճյանին, վարչապետ Վազգեն Սարգսյանին, Աժ փոխնագահներին, պատգամավորների:

Մոտ երեք տարի տեւած «27»-ի դատավարությունը այդպես էլ պատասխան չտվեց հասարակությանը հուզող խնդիրներին: Հանրապետության առաջին դեմքերին գնդակահարած ոճրագործները դատապարտվեցին ցմահ, թեեւ զոհերի հարազատներն ու հասարակության մեծ մասը պահանջում էր մահապատժի ենթարկել նրանց: Դատավարությունն այնքան ձգձգվեց ու «27»-ի դատավճիռը հրապարակվեց այն ժամանակ, երբ Հայաստանում` ԵԽ պահանջով, մահապատիժն արդեն վերացված էր:

Քաղաքացիների մեծ մասն առ այսօր, ինչպես ցույց են տալիս հարցումները, կասկածում է, որ հինգ զինված անձինք միայնակ կարող էին իրականացնել այդպիսի ոճրագործություն: Նույնիսկ ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ տարբեր ժամանակահատվածներում կարծիք հայտնեցին, որ «27»-ի ոճրագործությունը լիովին չբացահայտվեց: Հասարակությունը դեռ հավատում է, որ ահաբեկիչները դեռ կխոսեն եւ «27»-ի իրական կազմակերպիչները մի օր կբացահայտվեն: Բայց այդ հաստատ մոտ ժամանակներում չի լինի:

 IWPR -ին` Պատերազմի եւ խաղաղության լուսաբանման բրիտանական ինստիտուտին թղթակցող «Ա1+»-ի լրագրողին` ցմահների վերաբերյալ հոդված պատրաստելիս` հնարավորություն տրվեց հանդիպել «27»-ի գործով երեք դատապարտյալներին:Տարօրինակ էր, երբ կա փաստ` 8 դիակ, այն էլ երկրի օրենսդիր պալատում, ահաբեկիչները չեն զղջում, դեռ ավելին, փորձում են արդարացնել իրենց գործողությունները:

«Նուբարաշեն» քրեակատարողական հիմնարկի մի խցում նստած են «Հոկտեմբերի 27-ի» գործով դատապարտյալներ Էդիկ Գրիգորյանը, Դերենիկ Բեջանյանը եւ Աշոտ Կնյազյանը:

Խցում երեք մահճակալ է, սառնարան, հատուկ անկյուն սեղան-նստարանով, երկու հեռուստացույց: Եթե այլ խուց մտած չլինես եւ առաջինը մտնես այս խուց, կհամարես «հարուստի» է: Բայց սա իրականում միջին կահավորվածություն է, քանի որ կա խուց, որտեղ, օրինակ՝ համակարգիչ կա: Բանտարկյալները սեղանին շոկոլադե սալիկներ են դնում, սուրճ, երբ հրաժարվում եմ, թե մյուս խցերում արդեն հյուրասիրել են, ասում են՝ դժվար թե սրանից խմած լինես մյուս խցերում. սա տաք շոկոլադ է:

Էդիկ Գրիգորյանը բավականին գիրացել է, թեեւ բեղերը մնացել են, բայց արտաքինով տարբերվում է այն մեղադրյալից, որը դատարանում սպասում էր իր վճռին: «Մեղադրանքը իրավական փաստաթուղթ չեղավ: Մեղադրանքը եղավ քաղաքական պայմանավորվածության արդյունք, որովհետեւ իրավական տեսակետից շատ թույլ փաստաթուղթ է, եւ մենք, մեզանից ոչ մեկը չունելով իրավաբանական կրթություն, հաղթեցինք: Մենք հաղթեցինք այդ պրոցեսում:

Վերջին պահին, մենք գտնում ենք, որ իրենք տանուլ տվեցին, ինչ իրենց առաջ դրել էին, չհասան»,- ասում է Էդիկ Գրիգորյանը՝ պարզաբանելով, որ այդ «իրենքը»՝ դատավճիռը կարդացած դատավոր Սամվել Ուզունյանը չէ. «Դատավոր Հայաստանում չկա: Հայաստանում կան քաղաքական ուժեր եւ նրանց իշխանությունը ապահովող մանր ու մեծ օրգաններ, որոնցից ամենակարեւորը դատախազությունն է: Դատարանները մեզ մոտ կայացած չեն»: Էդիկ Գրիգորյանը եւ նրա խցակիցները իրենց մեղավոր չեն համարում սպանությունների համար, որոնք գրեթե կատարվել են ուղիղ եթերում: Ըստ դատապարտյալի՝ սպանությունները պլանավորված չէին, թեեւ իր բացատրությունը կցկտուր էր:

«Կարեն Հունանյանը դեռ աֆեկտի մեջ է»

- Այն, ինչ որ տեղի ունեցավ՝ սպանությունները, մենք տեղյակ չէինք, փաստի առաջ կանգնեցինք:

- Իսկ ի՞նչ էր պլանավորված:

- Այն, ինչ պլանավորված էր, փաստաթղթի վրա էր, որը Նաիրիենց տանից էր առգրավվել, եւ չգիտեմ իրենք անուշադրությամբ , թե դիտավորյալ, դա կցել էին քրեական գործին: Իսկ Նաիրիենց տանից առգրավված մոտ կես տոննա փաստաթղթերը այդպես էլ ոչ մի տեղ չերեւացին, որովհետեւ դա պայթեցնում էր այն փուչիկը, որ կոչվում է մեղադրանք: Եթե այդ բոլոր փաստաթղթերը, այդ բոլոր փաստերը հաշվի առնվեին, այն մեղադրանքը, որ իրենք ուզում էին նկարել, չէին կարող: Այդ կցված փաստաթուղթում պլանավորված էր, ինչ պետք է լիներ այդ օրը եւ մտավ քրեական գործ: Դատախազը, իրենց ոճից դուրս չգալով, ասաց՝ դուք դիտավորյալ եք գրել, թողել տանը, որ մենք գտնենք եւ այդ Ձեզ համար ալիբի լինի:

- Ազգային Ժողովում ի՞նչ էիք անելու:

-Ազգային Ժողովը միակ տեղն էր, որտեղ կարելի էր ամբողջ հասարակության ուշադրությունը մի ժամում կենտրոնացնել մի տեղ:

- Ինչո՞ւ փոխվեցին պլանները:

-Ես չեմ կարող ասել. էն ինչ կատարվել է իրականում, ես իմացել եմ դատարանում: Կարենը ուղղակի կառավարումը կորցրել էր, եւ էդ բոլորից հետո հետեւեց աֆեկտը: Ես նկարահանումը նայելով եմ այդ ասում, որովհետեւ այդ պահին մենք այնտեղ չենք եղել: Ես այդ մարդուն՝ Կարենին, ճանաչում եմ: Երբ նայում եմ՝ ինքը ինչ է անում, ինքը իմ համար անճանաչելի է: Երբ որ մենք եկել ենք դահլիճ, անկառավարելիությունը շարունակվում էր, եւ Նաիրին ամենաառաջինը դուրս եկավ այս վիճակից: Վռամը դուրս չեկավ եւ հետո ինքնասպանություն գործեց, Կարենը մինչեւ այսօր դուրս չի եկել եւ նրա հոգեկան վիճակը շատ ծանր է այսօր:

- Դուք կապ ունե՞ք նրա հետ:

-Մենք կապ չունենք, բայց մենք Կարմիր խաչով ենք նրա մասին հետաքրքրվում: Մեր հարազատներն են ասում, որ Կարենը լավ չի՝ իր արածի հետեւանքով: Ինքը էդ մարդը չի, որ տանի: Ոնց որ ես հիմա մի տոննա բեռ դնեմ ուսիս եւ վազեմ ու վիճակից դուրս չգամ:

- Կարենը, ձեր տվյալներով, հիվա՞նդ է:

-Նա շատ ծանր հոգեկան հիվանդությամբ է տառապում: Բայց ում հոգն է: Երկու հատ թուղթ կլրացնեն՝ կամ կասեն ինքնասպան եղավ, կամ մեռավ:

- Կարծում եք, որ Կարենը ինքնասպան կլինի՞:

Չեմ կարող ասել, կարող է ինքնասպանության վրա ֆիքսվի, կարող է` ոչ:

««Հոկտեմբերի 27-ը» ազատագրական պայքար էր»

- Դուք չե՞ք զղջում Ձեր արածի համար:

- Իհարկե, վատ է, որ մենք մեր ընտանիքներից հեռու ենք, բայց մի բան մխիթարում է մեզ, այդքանը մենք կարողանում ենք վերլուծել, այսինքն մեզ պահում է այն միտքը, որ մենք հենց այնպես չենք այստեղ, շատ կարեւոր գործով ենք այստեղ:

- Դուք ճի՞շտ եք համարում Ձեր արածը:

- Ճիշտ էր, առանց այդ անցանկալի ողբերգական մանրամասնությունների, իհարկե ճիշտ էր:

- Անցանկալին ո՞րն էր:

- Անցանկալին այն էր, որ սպանվեցին մարդիկ, որոնք իրենց ընտանիքների համար թանկ էին:

- Իսկ երկրի՞ համար:

- Ոչ, երկրի համար վնասակար մարդիկ էին, իհարկե, ոչ բոլորը, օրինակ՝ վիրավորները: Մեր համար զուտ մարդկային տեսակետից անցակալի հետեւանք է, ինչպես լավ դեղը ունենում է անցանկալի հետեւանքներ:

- Ինչպե՞ս եք պատկերացնում ահաբեկչությունն առանց զոհերի:

- Դա ահաբեկչություն չէ. դա մոդայիկ բառ է, որ հիմա ամեն ինչ այդպես են անվանում: Ամուսինը կնոջ ապտակ է տալիս, համարում են ահաբեկչություն: Դա ահաբեկչություն չէր, ազգային ազատագրական շարժումը չի կարա ահաբեկչություն կոչվել:

«Վազգեն Սարգսյանի հերոսացումը անցանկալի հետեւանք էր»

Մոտ 20 րոպե Էդիկ Գրիգորյանը խոսում էր ԼՂ խնդրով բանակցություններից՝ ցանկացած հարցի դեպքում խոսքը հասցնելով այս հիմնախնդրին: Էդիկ Գրիգորյանը համոզում էր, որ իրենք փրկել են Հայաստանի անկախությունը եւ եթե իրենք չլինեին, Մեղրին այլեւս մեր երկրի սահմանը չէր լինի, որովհետեւ Լաչինի միջանցքի դիմաց Մեղրին էինք, ըստ նրա, տալու Ադրբեջանին: Երբ հարցրի՝ Վազգեն Սարգսյանն էր տալո՞ւ՝ կոնկրետ չպատասխանելով, սկսեց հիշել «Միասնություն» դաշինքի ստեղծումը, սպարապետի՝ ԱՄՆ այցը, 1999թ վերջին կայանալիք Ստամբուլի գագաթնաժողովը եւ այլն, եւ այլն:Բայց ցանկացած պարագայում ինչպե՞ս է կարելի է արդարացնել «Հոկտեմբերի 27»-ի ահաբեկչությունը: «Այսինքն, դուք գտնում եք, որ Հայաստանն անկախությունը կորցնի, բայց Հոկտեմբերի 27-ը չլինե՞ր», -պատասխանեց Էդիկ Գրիգորյանը:

- Դուք համարում եք, որ փրկե՞լ եք Հայաստանի անկախությունը:

-Մենք չենք համարում ոչ մի բան, դուք դրեք վերլուծեք այն ինֆորմացիան, որ կա շրջանառության մեջ, եթերում հնչել է:

- Ղարաբաղի հարցով հիմա նույն վիճակը չի՞, ինչպես 7 տարի առաջ:

-Ոչ, որովհետեւ մենք պահպանեցինք Պարսկաստանի հետ միակ մեր սահմանը անխափան:

- Հասարակությանը ինչպե՞ս եք համոզելու, որ 27-ի ահաբեկչությունն ինքնանպատակ չէ՞ր: Հասարակությունը, կարծում եք, Ձեր կո՞ղմն էր...

- Վստահ եմ, այն ժամանակ էլ մեր կողմն էր, հիմա էլ:

Իսկ ինչպե՞ս են ահաբեկիչները համոզելու հասարակության այն հատվածին, որը հավատում էր Վազգեն Սարգսյան-Կարեն Դեմիրճյան դաշինքին: «Էն մարդիկ, որոնք հավատում էին Կարեն Դեմիրճյանին, հավատում էին կրոնական հավատի նման, ոչ մի կոնկրետ բան չկար, այսինքն` ուղղակի էնքան զզված էին սրանցից, որ ուզում էին, ով ուզում է գա, մենակ թե սրանք չլինեին՝ էդ բանով»,- ասաց Էդիկ Գրիգորյանը՝ միաժամանակ էլ կասկած հայտնելով իմ հարցադրմանը:

Իսկ ինչպե՞ս է Էդիկ Գրիգորյանը նայելու Կարեն Դեմիրճյանի որդիների աչքերին. «Որպես մարդ Կարեն Դեմիճյանը, թողնենք, որ նա ԱԺ նախագահ է եղել, իր ընտանիքի համար եղել է լավ հայր, կնոջ համար՝ լավ ամուսին, թոռնիկների համար պապիկ: Ես էդ մահն ընդունում եմ այսպես, թե ոնց կզգայի ես, եթե այդ մահը մեր ընտանիքում լիներ, մյուսի ընտանիքում: Եթե ընտանիքի մասին է հարցը, դա ուրիշի հարց է»,- պատասխանեց այն դատապարտյալը, րը պնդում էր, որ 1998թ-ին ինքը, իրոք, ուզում էր, որ Աժ ահաբեկչության ժամանակ դաժանաբար սպանված Կարեն Դեմիրճյանը ընտրվի ՀՀ նախագահ:

Էդիկ Գրիգորյանն ասում է, որ ինքը հիասթափվեց, երբ Կարեն Դեմիրճյանը միացավ Վազգեն Սարգսյանին. «1999թ-ին ԱԺ-ում փաստորեն Կարեն Դեմիրճյանը ոչ մի բան չուներ. դատարկ պաշտոն առանց որեւէ լծակի եւ ամբողջ ԱԺ-ն դա Վազգեն Սարգսյանի մարդիկ էին՝ տարբեր խմբակների մեջ տեղավորված»: Վազգեն Սարգսյանի մասին դատապարտյալը խոսում էր զայրացած, գրեթե ատելությամբ, անգամ «Հոկտեմբերի 27-ի» ահաբեկչության անցանկալի հետեւանք էր նաեւ համարում, իր բառերով, որոշ մարդկանց՝ այդ թվում Վազգեն Սարգսյանի հերոսացումը. «Որեւէ մեկին, այդ թվում Վազգեն Սարգսյանին պետք չէր սպանել: Ես միշտ գտել եմ, որ պետք էր դատել, որովհետեւ եթե որեւէ մեկին չպարզված հանգամանքներում ինչ-որ մեկին սպանում են, մեր ժողովրդի մոտ առաջանում է խղճմտանքի զգացում եւ այդ հանգամանքը շատերը օգտագործում են իրենց օգտին: Դրա համար դրան հետեւեց անմիջապես նրա հերոսացումը, որ անցանկալի հետեւանք էր հոկտեմբերի 27-ի համար, հակառակը պետք է լիներ»:

«Քոչարյանն ուզենար էլ, չէր կարող»

- Դուք աջակիցներ չե՞ք ունեցել:

- Ամենաառաջինը, որը հասկացավ, որ 5 հոգուց բացի, որը հետագայում դարձավ յոթ, ուրիշ մարդ չկա, դա դատախազությունն էր, հենց Գագիկ Ջհանգիրյանը: Հենց ինքը դա հասկացավ, սկսեց խաղալ իր առանձին խաղը, այսինքն` փորձեց ժամանակ շահել, ինչ-որ հայտարարություններ անել, թե շուտով բացահայտումներ կանեմ, մինչեւ էսօր էլ երեւի ասում է, որ հենց դառնամ սովորական քաղաքացի, կասեմ: Ես ձեզ հավատացնում եմ, որ եթե ինքը ունենար ասելու բան եւ դա իր շանսն էր երկրում իշխանությունը վերցնելու, ինքը եւ ոչ թե մեկ ուրիշը, ինքը դա կաներ:

- Կազմակերպիչներ չե՞ն եղել:

- Կազմակերպիչներ եղել են, դա Նաիրի Հունանյանն էր:

- Միա՞յն...

- Այո, գիտե՞ք ինչ կա, երբ որ ինչ-որ բան է պատահում, եւ մեկն ասում է, էս ինչ բանն արել եմ, անպայման ուզում են ման գան` ով իրեն կազմակերպեց: Գիտեք ինչի՞ց է... Որովհետեւ մեր քաղաքական դաշտում մեծ ու փոքր գործիչների հետեւում, իրոք, կանգնած են կազմակերպիչներ: Բայց ես Ձեզ հավատացնում եմ, որ հոկտեմբերի 27-ին կատարված դեպքը բացահայտվեց 1999թ նոյեմբերին: Դեպքից մի ամիս հետո ամեն ինչ պարզ է եղել բոլորի համար, այսինքն` նրանց համար, ովքեր անմիջականորեն շփվել են քրեական գործի հետ:

- Նաիրին այդքան ուժե՞ղ էր ինքնուրույն կազմակերպելու, իրագործելու համար:

- Ի՞նչ կա այդտեղ ուժեղի: ԱԺ-ը պաշտպանված չի եղել, մենք այդ ապացուցեցինք: Քրեական գործում կան այդ բոլոր նյութերը, որ մենք փորձի համար մտել ենք, ոչ ոք չի հարցրել՝ ո՞ւր: Ես գնացել եմ ԱԺ՝ առանց գործ ունենալու, մտել եմ առանց անձնագրի, չեմ հիշում կամ որսորդական գրքույկով, կամ զիվորական գրքույկով:

- Այդ դեպքում խցում, ձեր կողքին չպետք է լինեին նրանք, ովքեր պատասխանատու էին կանխել, որ չլիներ հոկտեմբերի 27-ը:

- Նախ իմանանք ի՞նչ կար հոկտեմբերի 27-ում:

- Սպանությունները...

- Պետք է քննություն տարվի՝ երկրի առաջին դեմքին խանդի հողի վրա չեն սպանել: Ես նորից եմ ասում, եթե հիմք ընդունենք մեղադրանքը, ուրեմն ես առավոտ վեր եմ կացել, որոշել եմ գնալ սպանել, գնացել սպանել եմ, ոնց որ իրենք են ասում: Ուրեմն ինչի՞ համար: Եթե անձամբ չես ճանաչում այդ մարդուն, մոտիկից ոչ մի անգամ չես տեսել:

- Դուք ատո՞ւմ էիք Վազգեն Սարգսյանին:

-Վազգեն Սարգսյանին վերաբերվում եմ նույն կերպ, որպես, իմ կարծիքով, մի մարդու, որը շատ հնարավորություններ ուներ երկրի վիճակը լավացնելու համար եւ հակառակ ուղղությամբ էր օգտագործում: Ես Վազգեն Սարգսյանին չեմ ճանաչել, որ ատեմ կամ չատեմ, եւ երկրորդն էլ՝ ես ուրիշ օբյեկտներ ունեմ ատելու կամ չատելու:

- Համարում եք, որ ի՞նչ որ մեկի ջրաղացին ջուր եք լցրել:

- Այո:

- Ո՞ւմ օրինակ...Ո՞ր ուժերի ...

- Օինակ... ի՞նչ էր լինելու եթե Ղարաբաղի հարցը լուծվեր, ոնց որ ես ասացի Մեղրիի հաշվին: Ռոբերտ Քոչարյանն էր վերջի վերջո տանում բանակցությունները: Ռոբերտ Քոչարյանը եւ Սերժ Սարգսյանը որպես դավաճաններ վերցնում, հեռանում են Հայաստանից, Կարենը Դեմիրճյանը 67 տարեկան է՝ գնում է թոշակի, Հայաստանում մնում է միապետ Վազգեն Սարգսյանը:

- Իսկ հիմա՞, ավելի կոնկրե՞տ...

- Եթե կոնկրետ մարդ նկատի ունեք: Հիմա ոչ ոքի:

- Մեղքի զգացողություն չունե՞ք, օրինակ, որ թույլ եք տվել հասարակությանը կասկածել որոշ մարդկանց, այդ թվում Ռոբերտ Քոչարյանին ձեզ աջակցելու մեջ:

- Մենք ծանոթ ենք, եւ գիտենք՝ ինչի համար են այդ կարծիքները, դրանք միայն իշխանության համար պայքարի նպատակով են: Ի՞նչ կապ ունի հոկտեմբերի 27-ը, եթե օրինակ` անհիմն դատախազ Գագիկ Ջհանգիրյանը մեղադրում է Ռոբերտ Քոչայանին ուրիշների միջոցով: Ռոբերտ Քոչարյանը ոչ թե կապ չունի, այլ եթե ուզենար էլ շատ, չէր կարող կապ ունենալ եւ ոչ էլ նրա շրջապատից որեւէ մեկը:

- Դուք չե՞ք զղջում/ կրկնում եմ հարցը/

- Եթե մարդիկ շատ ավելի ողբերգական գործողություններ են կատարել, շատ ավելի մարդկանց են սպանել, սպանել տվել, հետո շատ հանգիստ ոչ միայն ապրել են, երկրի կառավարմանը մասնակցել են, ինչո՞ւ նրանք կարող են ապրել, իսկ մենք ոչ:

- Հույս ունե՞ք, որ վաղաժամկետ կազատվեք:

- Չենք մտածում, չենք էլ խոսում, որովհետեւ վաղաժամկետ ազատումը դա իրավական ակտ է: Թող սկզբից մեզ իրավական ակտով դատեն, հետո իրավակական ակտով ազատեն, մեզ քաղաքական որոշումով դատել են, քաղաքական որոշումով էլ ազատելու են:

«Մեր տեղը իրենք պետք է լինեին»

«Հոկտեմբերի 27-ի» ահաբեկչությանը մասնակցության համար չէին զղջում նաեւ դատապարտյալներ Դերենիկ Բեջանյանը եւ Աշոտ Կնյազյանը՝ իրենց ցմահ բանտարկությունը համարելով անհիմն: «Ես դարբասներին էլ չեմ մոտեցել, քշել եմ մեքենան եւ գնացել եմ, ինձ վրա գրել են սպանությունները, դրել հոդվածը՝ ինչ-որ գրված է Նաիրիի եւ Կարենի վրա»,- ասում է Աշոտ Կնյազյանը, որը հանցագործ խմբին ավտոմեքենայով ահաբեկչության օրը բերել էր Աժ: Աշոտ Կնյազյանը ասում է, որ ինքը արդարադատությանը չի հավատում, իսկ 20 տարի անց վաղաժամկետ ազատելը «իրեն պետք չի». «Պետք է հիմա արդարադատություն իրականացվի, որը չկա հիմա Հայաստանում»:

Դերենիկ Բեջանյանը եւս անհիմն է համարում իրեն ցմահ դատապարտելը, քանի որ իր՝ ԱԺ դահլիճ մտնելուց հետո ոչ ոք չի վիրավորվել կամ սպանվել: Դերենիկ Բեջանյանը համարում է, որ Հայաստանում «Հոկտեմբերի 27-ից» հետո ինչ-որ բան փոխվել է. «Համարում եմ՝ դատելով հեռուստատեսություններից ինչ-որ, ասենք, լսում ենք: Կյանքը լավանում է»: Դուք ճի՞շտ եք համարում 27-ի ահաբեկչությունը՝ հարցին նա պատասխանեց. «Սպանությունները հանած: Ու ճիշտ կլիներ, եթե մեր տեղը հիմա իրենք լինեին»: (Նկատի ուներ 1999թ հոկտեմբերի 27-ին սպանված Վազգեն Սարգսյանին եւ իր թիմակիցներին- խմբ.)

Աղվան Հովսեփյանը գողացել է Նաիրի Հունանյանի իդեա՞ն

Հոկտեմբերի 27-ի գործով դատապարտյալները ամեն գնով ջանում էին ապացուցել, որ Հայաստանում վիճակն ավելի լավ է, քան 1999թ ահաբեկչությունից առաջ: Ձեր պատկերացրածը այժմյան Հայաստա՞նն է՝ ակամա հարցրի: «Ոչ ամբողջովին»,- բարեբախտաբար պատասխանեց Էդիկ Գրիգորյանը՝ ավելացնելով, որ Նաիրի Հունանյանի որոշ ծրագրեր իրականություն են դառնում. «Սկսած ծառատունկներից: Դատարանում, երբ որ էս ամեն ինչը ներկայացրեց Նաիրին, սկսեցին ծաղրել բոլոր այն մարդիկ, որոնք էսօր մասնակցում են, իրենք են կազմակերպում այդ ծառատունկը: Այն ժամանակ ծաղրում էին, թե դրանով ոչ մի հարց չի լուծվում: Բայց հենց դատը վերջացավ, սկսեցին ծառ տնկել»:

«Հիմա ապագա կա, կա հնարավորություն տարածք ընդլայնելու՝ առանց սահմանները զիջելու, կոմունիկացիաները պահպանելով: Շանս ունենք, եթե ճիշտ աշխատենք: Շանս ունենալը մի բան է, չունենալը մի այլ բան»,- ինքնավստահ տոնով շարունակում է Էդիկ Գրիգորյանը, թեեւ ամբողջ զրույցի ընթացքում նյարդային շարժում էր ոտքերը:

Ի դեպ, երբ խցից դուրս գալիս «27»-ի գործով դատապարտյալներին ասացի, որ կուզենայի լսել նրանց կարծիքները, եթե հանկարծ հայտնվեին ազատության մեջ ու համեմատել նրանց համոզմունքները, Էդիկ Գրիգորյանը հայտնեց, որ Եվրոպական դատարանը մերժել է ընդունել Աշոտ Կնյազյանի հայցը, իսկ ինքը դեռ պատասխան չի ստացել. «Երեւի սպասում են ընտրություններին»:

ԿԱՐԻՆԵ ԱՍԱՏՐՅԱՆ

 

Հ.Գ. Ուղղակի բարեբախտություն է, որ ահաբեկիչներին չհաջողվեց ի կատար ածել իրենց ծրագրերը: Հակառակ դեպքում դժվար կլիներ ապրել սեփական երկրում, աշխատել, անգամ օդ շնչել: Թերեւս միակ տարբերակը կլիներ` հավաքել ճամպրուկները եւ հեռանալ: