Մինչ այս պահը լավ, նորմալ, Մոնթեին հարիր միջոցառում էր։ Հետո հայտարարեցին, որ հյուրերին հրավիրում են գլխավոր մասնաշենք՝ վարժարանի սաների ռազմամարզական համարները նայելու։ Արձանն էի ուսումնասիրում, ու հետո զգացի, որ վարժարանի սաների ծնողները ինչ-որ գծից առաջ չեն գնում։ Հարցրեցի՝ ինչու՞ չեք գնում, ասացին՝ թույլ չեն տալիս։ Հետո՝ բոլորին հրավիրեցին դահլիճ։ Հետո, հատուկ հայտարարություն հնչեց, թե վարժարանի սաներն ու ծնողները պետք է լքեն դահլիճը, որի մեծ էկրաններին ստոպ-կադր էր՝ Մոնթե Մելքոնյանի լուսանկարով եւ «Մոնթե Մելքոնյան 60» գրառմամբ։ Բարձրաստիճանները՝ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությաամբ, տեղավորվեցին առաջին երեք շարքերում, ու մնացած մասով գրեթե դատարկ դահլիճում սկսվեց ֆիլմի ցուցադրությունը։ Դահլիճի ձեւավորման սպասումն այն էր, որ պետք է Մոնթեի մասին ֆիլմ լինի, բայց սկսեց ֆիլմ ՊՆախարար Վիգեն Սարգսյանի հարցազրույցով՝ այն մասին, թե ինչպես Կինեմատոգրաֆիստների տունը դարձավ Մոնթե Մելքոնյանի անվան վարժարան, եւ որ նույնիսկ աշխարհի առաջատար կրթօջախները նման պայմաններ չունեն։ Հիմնական գործող անձը Վիգեն Սարգսյանն էր, կտորներ հարցազրույցից, ելույթից, խորհրդակցությունից՝ կարծես նրա պապն էր կառուցել Կինեմատոգրաֆիստների տունը։ Մոնթեի մասին էլ ֆիլն եղավ, իհարկե։ Բայց հետո։ Իսկ ավելի ուշ սկսվեց համերգ՝ Արսեն Գրիգորյան, Նունե Եսայան, Ալլա Լեւոնյան, Լեյլա Սարիբեկյան։ Այս ընթացքում դահլիճը կիսալցվեց, հայտնվեցին նոր գեներալներ, բարձրաստիճաններ, անվտաանգության աշխատաակիցներ։ Իսկ այս ողջ ընթացքում, ինչպես հետո պարզվեց, վարժարանի սաները եւ նրանց ծնողները բակում, համերգի վայրից հեռու՝ ծառերի տակ խումբ-խումբ կանգնած էին։ Սպասում էին, որ համերգ-մամերգը վերջանա, որ ավտոբուսները ծնողներին տանեն ետ։ Նրանց, ում համերգը այնքան էլ հետաքրքիր չէր, հրավիրվել էին դահլիճ, իսկ նրանք, ովքեր շոյված կզգային իրենց ներկայությամբ, անկեղծ կուրախանային սիրված երգիչներին տեսնելով ու լսելով, իրենց կարեւորված կզգային, «դուխ» կստանային՝ կանգնած էին դրսում եւ սպասում էին ավտոբուսի։ Հետո էլ ասում եք՝ ազգ-բանակ։ Հետո էլ զարմանում եք, երբ ասում եմ, որ ՊՆախարար Սարգսյանը շարունակում է մնալ Սերժ Սարգսյանի ռեֆերենտ։